وقتی این داستانو خوندم خیلی خیلی احساسم یه مادرم بیشتر شد.
تقدیم به همه مادران:
داستان من از زمان تولّدم شروع میشود.
تنها فرزند خانواده بودم؛ سخت فقیر بودیم و تهیدست و هیچگاه غذا
به اندازهء کافی نداشتیم.
روزی قدری برنج به دست آوردیم تا رفع گرسنگی کنیم.
مادرم سهم خودش را هم به من داد، یعنی از بشقاب خودش به
درون بشقاب من ریخت و گفت،:
"فرزندم برنج بخور، من گرسنه نیستم."
و این اوّلین دروغی بود که به من گفت.
زمان گذشت و قدری بزرگتر شدم.
مادرم کارهای منزل را تمام میکرد و بعد برای صید ماهی به
نهر کوچکی که در کنار منزلمان بود میرفت.
مادرم دوست داشت من ماهی بخورم تا رشد و نموّ خوبی
داشته باشم.
یک دفعه توانست به فضل خداوند دو ماهی صید کند.
به سرعت به خانه بازگشت و غذا را آماده کرد و دو ماهی
را جلوی من گذاشت.
شروع به خوردن ماهی کردم و اوّلی را تدریجاً خوردم.
مادرم ذرّات گوشتی را که به استخوان و تیغ ماهی چسبیده بود
جدا میکرد و میخورد؛ دلم شاد بود که او هم مشغول خوردن است.
ماهی دوم را جلوی او گذاشتم تا میل کند.
امّا آن را فوراً به من برگرداند و گفت:
"بخور فرزندم؛ این ماهی را هم بخور؛ مگر نمیدانی که من
ماهی دوست ندارم؟"
و این دروغ دومی بود که مادرم به من گفت.
قدری بزرگتر شدم و ناچار باید به مدرسه میرفتم و آه در
بساط نداشتیم که وسایل درس و مدرسه بخریم.
مادرم به بازار رفت و با لباس فروشی به توافق رسید که
قدری لباس بگیرد و به در منازل مراجعه کرده به خانمها
بفروشد و در ازاء آن مبلغی دستمزد بگیرد.
شبی از شبهای زمستان، باران میبارید.
مادرم دیر کرده بود و من در منزل منتظرش بودم.
از منزل خارج شدم و در خیابانهای مجاور به جستجو پرداختم
و دیدم اجناس را روی دست دارد و به در منازل مراجعه میکند.
ندا در دادم که،
"مادر بیا به منزل برگردیم؛ دیروقت است و هوا سرد. بقیه
کارها را بگذار برای فردا صبح."
لبخندی زد و گفت:
"پسرم، خسته نیستم."
و این دفعه سومی بود که مادرم به من دروغ گفت.
به روز آخر سال رسیدیم و مدرسه به اتمام میرسید.
اصرار کردم که مادرم با من بیاید.
من وارد مدرسه شدم و او بیرون، زیر آفتاب سوزان، منتظرم ایستاد.
موقعی که زنگ خورد و امتحان به پایان رسید، از مدرسه خارج شدم.
مرا در آغوش گرفت و بشارت توفیق از سوی خداوند تعالی داد.
در دستش لیوانی شربت دیدم که خریده بود من موقع خروج بنوشم.
از بس تشنه بودم لاجرعه سر کشیدم تا سیراب شدم.
مادرم مرا در بغل گرفته بود و می گفت:
"نوش جان، گوارای وجود"
نگاهم به صورتش افتاد دیدم سخت عرق کرده؛
فوراً لیوان شربت را به سویش گرفتم و گفتم،
"مادر بنوش."
گفت:
"پسرم، تو بنوش، من تشنه نیستم."
و این چهارمین دروغی بود که مادرم به من گفت.
بعد از درگذشت پدرم، تأمین معاش به عهده مادرم بود؛
بیوهزنی که تمامی مسئولیت منزل بر شانهء او قرار گرفت.
میبایستی تمامی نیازها را برآورده کند. زندگی سخت دشوار
شد و ما اکثراً گرسنه بودیم.
عموی من مرد خوبی بود و منزلش نزدیک منزل مابود.
غذای بخور و نمیری برایمان میفرستاد.
وقتی مشاهده کرد که وضعیت ما روز به روز بدتر میشود،
به مادرم نصیحت کرد که با مردی ازدواج کند که بتواند به ما
رسیدگی نماید، چرا که مادرم هنوز جوان بود.
امّا مادرم زیر بار ازدواج نرفت و گفت:
"من نیازی به محبّت کسی ندارم..."
و این پنجمین دروغ او بود.
درس من تمام شد و از مدرسه فارغالتّحصیل شدم.
بر این باور بودم که حالا وقت آن است که مادرم استراحت کند
و مسئولیت منزل و تأمین معاش را به من واگذار نماید.
سلامتش هم به خطر افتاده بود و دیگر نمیتوانست به در
منازل مراجعه کند.
پس صبح زود سبزیهای مختلف میخرید و فرشی در خیابان
میانداخت و میفروخت.
وقتی به او گفتم که این کار را ترک کند، که دیگر وظیفهء من بداند
که تأمین معاش کنم، قبول نکرد و گفت:
"پسرم مالت را از بهر خویش نگه دار؛ من به اندازهء کافی درآمد دارم."
و این ششمین دروغی بود که به من گفت.
درسم را تمام کردم و وکیل شدم. ارتقاء رتبه یافتم.
یک شرکت آلمانی مرا به خدمت گرفت. وضعیتم بهتر شد و به
معاونت رئیس رسیدم. احساس کردم خوشبختی به من روی
کرده است.
در رؤیاهایم آغازی جدید را میدیدم و زندگی بدیعی که سراسر
خوشبختی بود.
به سفرها میرفتم. با مادرم تماس گرفتم و دعوتش کردم که
بیاید و با من زندگی کند، امّا او که نمیخواست مرا در تنگنا
قرار دهد گفت:
"فرزندم، من به خوشگذرانی و زندگی راحت عادت ندارم."
و این هفتمین دروغی بود که مادرم به من گفت.
مادرم پیر شد و به سالخوردگی رسید. به بیماری سرطان
ملعون دچار شد و لازم بود کسی از او مراقبت کند و در کنارش باشد.
امّا چطور میتوانستم نزد او بروم که بین من و مادر عزیزم شهری
فاصله بود.
همه چیز را رها کردم و به دیدارش شتافتم. دیدم بر بستر بیماری
افتاده است.
وقتی رقّت حالم را دید، تبسّمی بر لب آورد.
درون دل و جگرم آتشی بود که همهء اعضاء درون را میسوزاند.
سخت لاغر و ضعیف شده بود. این آن مادری نبود که من میشناختم.
اشک از چشمم روان شد. امّا مادرم در مقام دلداری من بر آمد و گفت:
"گریه نکن، پسرم. من اصلاً دردی احساس نمیکنم."
و این هشتمین و آخرين دروغی بود که مادرم به من گفت.
وقتی این سخن را بر زبان راند، دیدگانش را بر هم نهاد و دیگر هرگز
برنگشود.
جسمش از درد و رنج این جهان رهایی یافت.
تو این وبلاگ سعی شده داستانهای کوتاه اما آموزنده ای رو براتون بزاریم تا در موقع لزوم بتونید ازش استفاده کنید. شما می تونید اگه داستانی داشته باشید که اینجا نباشه اونو واسه ما بفرستید تا به اسم خودتون آپ کنیم. قبلا از نظرای قشنگتون تشکر می کنیم.